வயக்காட்டின் வாலிபம்

From the experience of my first weekday trek at Kumuzhi, a village near Vandalur, with the ever energetic Chennai Trekking Club members. From Bharathiyar Paadalgal to Ilaiyaraaja to A.R. Rahman enjoyed every single moment. We counted stars, shared Briyani and the unmatchable Bread Halwa. Thanks to everyone. Happy that I met Shantha Laxmi Dhevi Sivaraman and a lot more ‘Peyar Theriyaadha’ friends. Tag those who were present there to share happiness.

நிலவில்லா வானிடம் பேசினேன்
நட்சத்திரம் எண்ணிப் பழகினேன்
அளவில்லா ஆனந்தம் கொண்டேன்
அவளில்லா இரவினை ரசித்தேன்!

கரையாத மணித்துளிகள்
மறையாத உண்மைகள்
அசையாத மரங்கள்
இசையோடு நான்!

நலிந்தன பழங்கதைகள்
ஒளிந்தன பல வலிகள்
இசைவிசையில் வீழ்ந்தேன்
திசையெங்கும் நான்!

வெவ்வேறு கருமைகளாலான
இருள் ஓவியமா இரவுக் காடு
வெளியேரும் வெறுமைகளென
சொல்லித் தருவதோ அதன் பாடு.

எவ்வாறு கண்மணியிலடக்க
சுருள் காகிதமாய் நீளும் அழகை
மைத் துளி போதுமானாலும்
துளிபோதும் பிரிய மனமில்லை!

கனவென்னக் கனவென்று
உணர்தேன் – நிஜம் போல எதுவுண்டு
வியந்தேன் – நகத்தளவு புன்னகையும்
நன்மை நோக்கி நகர்த்தும் என்று
அறிந்தேன் – பகிர்ந்தேன் அன்பெனும் நருந்தேன்.

Anu Hasan – The first international star from ‘The Hasan’ family.

ஒரு நடிகை, மேடையில் ஒப்பனைகளைத் தாண்டி ரசிக்கப்பட்டதைக் கண்டு

ஒரு நடிகை தன் ஆளுமை திறனுக்காக கை தட்டல் வாங்கியதைக் கண்டு

ஒரு நடிகை உலக நாகரிகங்களை இருந்த இடத்திலிருந்து விளக்க, சிறந்த மூளைகள் அதைக் கேட்டு ரசித்ததைக் கண்டு

ஒரு நடிகை தன் வாழ்க்கையில் கற்ற பாடங்களை ஒரு பாடசாலையில் பகிர்ந்ததைக் கண்டு

ஒரு நடிகை சினிமா அல்லாத கேள்விகளுக்கு பதில் அளித்ததைக் கண்டு

ஒரு நடிகை புன்னகையுடன் உண்மைகள் பேச மாணவர்கள் ‘தன் வகை’ என உரிமை ஏற்றதைக் கண்டு

ஒரு நடிகை தன் பரப்புரைக்குப் பாராட்டுகள் பெற்றதைக் கண்டு

ஒரு நடிகை தான் எழுதிய புத்தகத்தின் முதல் பக்கத்தில் வாழ்த்தெழுதி கையெழுத்திட பலரும் காத்திருந்ததைக் கண்டு

ஒரு நடிகை, நடிகை என்ற அடையாளத்தை தாண்டி மதிக்கப்பட்டதைக் கண்டு மகிழ்ந்தேன். நிஜமாய் மகிழ்ந்தேன். அவரது வெற்றி, ஏனோ எனக்கு சந்தோஷம் அளித்தது. திரையில் பார்த்து வியந்ததுண்டு நேற்று நேரில் பார்த்து வியப்பைச் சொல்லி முடித்தேன்.
‘நம்ம சினிமாவில் வெகு சிலரே திரையை தாண்டிய கலந்துரையாடல்களில், நாளிதழ்களில், பழுப்பு வாசனை கொண்ட புத்தகங்களில், வெள்ளைத் தாள்களில் பேசுகிறார்கள், பேசப்படுகிறார்கள். அந்த வெகு சிலருள் நீங்கள் இருப்பது சந்தோஷம்.’ என்ற என் காஸ்ட்லி காம்பிளிமெண்ட்டிற்கு அவர் புன்னகைத்துக் கையசைத்து நன்றி தெரிவித்துப் பேசிய விதத்தில் ஒரு அழகிருந்தது.

அவர் சொன்ன பல கருத்துகளில் என்னை பெரிதும் ஈர்த்தது
Live and learn!

Ms. Anu Hasan, Being a responsible celebrity may not be mandatory but it is definitely inspiring. you are an inspiration!

நிஜம்

ஒரு மணிரத்னம் படம் போல நம் வாழ்க்கை இருந்தால்

ஃபேஸ்புக் டைம்லைன் போல வேகத்தடை இன்றி வருடங்கள் ஒடினால்

இரவில் உறங்குவதற்கு ஐந்து நிமிடத்திற்கு முன் வரும் சிந்தனைகள் விடிந்த பிறகும் வீரியம் குறையாமல் இருந்தால்

முதல் அலாரம் காதில் விழுந்து இரண்டாம் அலாரத்திற்கு காத்திராமல் எழுந்துவிடுவது வழக்கமாய் இருந்தால்

வைத்த பொருட்கள் வைத்த இடத்தில் எல்லா நேரமும் தவறாமல் இருந்தால்

தேடியவுடன் மொபைல் ஃபோன் சார்ஜர் கிடைத்துவிட்டால்

அன்றாடம் நாம் எடுக்கும் ஒவ்வொரு முடிவும் நம்முடையதாய் இருந்தால்

ஒவ்வொரு நாளும் ஞாயிறாய் இருந்தால்

மனசுக்கும் வார்த்தைகளுக்கும் இடையே இடைவெளி இல்லாமல் போனால்

போதும்.

நிஜம் பேசுவோம். இது எதுவுமே நடக்காது. (உங்களுக்கு நடந்திருந்தால் சொல்லுங்கள் கேட்டு சந்தோஷப் படுவேன்)

Yes! Life is clumsy. Life is unpredictable. Life is not a scissored movie. Importantly Life has no universal formula. Most importantly everyone’s life is like this!

எனக்கு இந்த passion கீஷனெல்லாம் ஒன்னுமில்ல. எல்லாரும் ஏதோ ஒன்னு செய்றாங்க. எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு தெரில! என்று என்னைப் போல அவ்வப்போது குழம்பித் தவிப்பவராய் இருந்தால், மேலே பட்டியலிட்ட ஆசைகளை நோக்கி நம் நாட்களை துவங்கினால் Passion, Purpose போன்ற எல்லா வார்த்தைகளும் அர்த்தம் பெரும்.

Life is not a well planned family vacation. Become a back packer and step forward to explore and experience.

எண்ணி எண்ணி – ரொம்ப சின்ன கதை

நாங்கள் இரண்டு நாட்கள் தொலைபேசியில் பேசி, மூன்றாம் நாள் சந்தித்து, சந்தித்த நாள் முதல், 3 நாட்களில் 2 முறை சந்தித்து கிட்டத்திட்ட 14 மணி நேரம் ஒன்றாக இருந்து 15வது மணி நேரத்தில் 1 குறுஞ்செய்தியில் பிரிந்தோம்.

சென்னையில் கடைசியாக பட்டாம்பூச்சி பார்த்தது, 2 வாரங்களுக்கு முன் மட்றாஸ் க்ரிஸ்டியன் காலேஜில்.

நான் உறங்கும் படுக்கையறை சுவிட்ச் போர்டில் மொத்தம் 6 சுவிட்சுகள்.

1 வருடத்தில் என் மொபைலில் மொத்தம் 2,677 ஃபோட்டோக்கள்.

டிவி ரிமோட்டில் மொத்தம் 41 பட்டன்கள். அதில் இரண்டு மட்டும் சிவப்பு.

என் நெற்றிச் சுருக்கத்தில் ஐந்தரை கோடுகள்.

‘உன் முகம் ஹைலி சிமெட்றிக்’ என்று ஒருத்தி சொன்ன பின் கண்டறிந்தேன் என் முகத்தில் இரண்டு கண்களில் 1 சிறிது.

பள்ளி நாட்களில் ஒரு பெயர் நினைவில்லாத ஸைன்ஸ் ஒலிம்பியாட்டில் மாநில அளவில் 10வது இடம் பெற்றேன்.

இதுவரை சந்தித்த 5 இண்டர்வ்யூக்களிலும் அந்த செர்டிஃபிகேட்டை காண்பிக்கவில்லை. காரணம், இன்றும் என்னால் நம்பமுடியவில்லை.

22 வருடங்களில் வீட்டிலிருந்து 4 முறை காசு திருடியிருக்கிறேன்.

கடந்த இரண்டு மாதங்களில் நான் பாதியில் படிப்பதை நிறுத்திய புத்தகங்களின் எண்ணிக்கை 3.

கடந்த 10 நாட்களில் 4 முறை ஆந்திரா மெஸ்ஸில் சாப்பிட்டிருக்கிறேன்.

உறங்க விடாத அவள் எண்ணங்களை இப்படி எதையெதையோ எண்ணி எண்ணி வெளியேற்ற முயல்கிறேன்.

இந்தக் கதையில் இதுவரை 14 முற்றுப்புள்ளிகள்.

இதோடு 15 முற்றுப்புள்ளிகள்.

இதனையும் சேர்த்தால் 16.

இதோடு 17.

.

.

.

.

.

.

மேடை-“Man Made” போதி மரம்

உடைந்த ஏனி.

தலைக்கு மேல் மூங்கில் கழிகள்.

அட்டை செட்டுகளில் மட்டை வீடுகள்.

இரும்பில் படிகட்டுகள், இடையில் வரைந்த மனல் திட்டுகள்.

கோவில் கோபுரம்.

முன்னொரு காலத்துப் பெயர் பலகைகள்.

கார்ட் போர்டு கடவுள்.

கலியுகத்தில் காணாமல் போன அமைதி.

லைட் கன்சோல்.

பெரிதாய் பேசப்படாத மியூசிக் கன்சோல்.

பல வண்ண ஸ்க்ரீன்கள்.

ட்றாப்பிங் ரோப்ஸ்.

மூவிங் லைட்ஸ்.

ஆடியன்ஸுக்கான முதல் பெல்.

ஆர்டிஸ்டுகளுக்கான மூன்றாவது பெல்.

முதல் முறை பயங்கள்.

உடனிருக்கும் உருதுனைகள்.

ஆல் தி பெஸ்ட்டுகள்.

ட்றஸ் சேஞ்ச் அவசரங்கள்.

ப்ராப்பர்ட்டி ப்லெஸ்மெண்ட்.

சரியான நேரத்தில் கை தட்டல் சத்தம்.

அடக்கி வைத்த தும்மல்.

சைலண்ட் மோட் சிரிப்பு.

ஸ்பாட் இம்ப்ரூவ்மெண்டுகள்.

தவறுகள். திருத்தங்கள்.

உலகறியாத உண்மைகள்.

பாராட்டுகள் பார்த்திடா உதவிகள்.

புது வார்னிஷில் பல பலக்கும் போடியம்.

கலைஞர்களின் கடைசி வரிசை பாலமான மைக் செட்டுகள்.

எதிர்காலத்தின் நம்பிக்கைகள்.

எல்லை மீறும் பாஸிட்டிவிட்டி.

எல்லையில்லா க்ரியேட்டிவிட்டி.

இவையனைத்தும் தன்னோடு கொண்டு என்றும் சந்தோஷம் சேர்க்கும் இளமை மாறாத மேடை…

– நம் பயத்தை தொலைக்கும் ப்ளாக் ஹோல்.

– நாம் ஆறியாத நம்மை, நமக்கு அறிமுகம் செய்யும் கண்ணாடி.

– விலைமதிப்பில்லா சுகபோதை.

– ஆயிரம் உண்மைகள் கற்றுத்தரும் ஆன்மீகம்.

– கடைசி வரிசை, சபையின் எல்லை. உலகின் எல்லையோ உயர்வின் எல்லையோ இல்லை! என்பதை உணர்த்தும் “Man Made” போதி மரம்.

அது கற்றுக்கொடுக்கும் உண்மைகளில் டிஷ்யூ பேப்பரில் எழுதி மேக்கப் ரூமில் வைத்துவிடக்கூடாதது ஒன்றுதான்…

Anything on the மேடை may die, But not the மேடை!

குறிப்பு –

சமீபத்தில் ஒரு மேடை நாடகத்தில் நண்பர்களுக்கு உதவிய போது மேடையின் முதுகிற்குப் பின் நின்று அதன் முழுமை ரசித்ததன் பயனாய் இந்தப் பதிவு.

I’m happy that I assisted my Dosth Bada Dosth, Theatre Artist Anandha Krishnan in his debut stage play because of whom I’ve written something for the love of my life, The Stage.

காரியச் செவிடு – என் முதல் புலம்பல் பதிவு

– ‘அரை நாள் லீவ் போட்டிருக்கேன் சார்! Loss of Pay தாங்குற சக்தி இல்ல கொஞ்சம் பாத்து சீக்கிரம் அனுப்புங்க’ என்று கேட்ட பின்னும் அவனிடமிருந்து இரு நூறு ரூபாய் வாங்க சரியான நேரம் பார்த்து செவி சாய்க்காமல் இருக்கும் ஒரு சப் இன்ஸ்பெக்டரை போல

– ஹாரன் சத்தம் நாலா பக்கமும் சூழ்ந்திருந்தாலும் எனக்கென்னவென்று பேரம் பேசும் ஆட்டோக்காரரை போல

– பல நேரங்களில் என் ‘May I get in’ போதுமான சத்தத்தில் அறைக்குள் நுழைந்த போதும், தங்கள் கையில் இருக்கும் புத்தகத்தை கஷ்டப்பட்டு முறைத்துப் பார்த்த என் சிடுமூஞ்சிப் பேராசிரியர்கள் போல

– சின்ன சின்ன அன்பளிப்புகளை ஒருவன் வார்த்தைகளில் அள்ளித்தரும் போது இன்னொருமுறை கேட்கும் விருப்பம் கொண்டு ‘ஸாரி! சரியா கேட்கல. வாய்ஸ் ப்ரேக் ஆகுது’ என்று ஆவலோடு கேட்கும் ஒரு பெண்ணை போல

– சும்மா வெட்டி பந்தா என்று பலர் சொல்லும் போதும் அசராமல் உபுண்டுவிற்கு (Ubuntu) கொடிபிடிக்கும் ஒருவனை போல

– நானும் என் மனசு சொல்லும் பல விஷயங்களுக்கு காரியச் செவிடாய் இருந்திருந்தால் இந்தப் பாலிஷ்டு புலம்பல் பதிவு இவ்விடம் சேர்ந்திருக்காது!